NADZIEJA JEST ZAWSZE

Wywiad przeprowadzony z mamą dziewczynki chorej na zespół Downa. Mieszkają w małym domku na wsi. Warunki nie sprzyjają poprawie zdrowia dziewczynki. Cały czas mają nadzieję na choćby najmniejszą poprawę zdrowia. Rodzina bardzo się kocha i wspiera w trudnych sytuacjach.
                                                                                                                                                 JUSTYNKA NA ŚLUBOWANIU PIERWSZEJ KLASY




- Kiedy dowiedziała się Pani, że będzie miała chore dziecko?
- Od razu po urodzeniu córki.
- Co wtedy Pani czuła?
- Bardzo się cieszyłam, że córka się urodziła bo miałam już trzech synów.
-Czy zmieniało to coś w Pani dotychczasowym życiu?
- Tak, ponieważ  córka wymaga opieki przez cały czas oraz kontrolowania jej stanu zdrowia
-Zmieniło to poglądy na otaczający świat?
- Nie zmieniło to moich poglądów.
-Może pamięta Pani chwile, kiedy pierwszy raz zobaczyła Pani córkę?
-Tak pamiętam tą chwilę.
- Jakie emocje towarzyszyły temu przeżyciu?
- Kiedy ją zobaczyłam, jej drobne ciało, poczułam jakieś dziwne ciepło w  sercu- to była miłość. Oczywiście też bardzo się cieszyłam.
- Czy mimo choroby córki potrafi Pani normalnie funkcjonować?
- Tak potrafię dzięki pomocy rodzinie.
- Słyszałam, że córka przechodziła różne skomplikowane operacje?
- Tak.
- Ile ich było?
- 6
- Co Pani czuła, gdy dowiadywała się, że potrzebne będą kolejne operacje?
- Bałam się, ale miałam nadzieję, że wszystko będzie dobrze
- A reszta rodziny pomimo choroby pewnie bardzo ją kocha?
- Bardzo mocno kocha ją cała rodzina.
- Znalazła Pani oparcie w swojej rodzinie w trudnych sytuacjach?
- Tak.
- A co jest ze szkołą? Może się normalnie uczyć?
- Córka ma nauczanie indywidualne i choroba uniemożliwia jej normalną naukę
- Nauczyciele ze szkoły pomagają córce w zdobywaniu wiedzy?
- Tak..
- Czy dzieci z otoczenia Justynki traktują ją normalnie? Czy może pojawiają się jakieś inne zachowania w  stosunku do córki?
- Raczej tak- nie zauważyłam żadnych innych zachowań wobec Justynki
- Czy Justynka potrafi cieszyć się z życia mimo  choroby?
- Tak jest bardzo żywym dzieckiem i cieszy się z życia.
- A czy ma jakieś marzenia?
- Tak.
- Jakie?                                                                                                                       
- Marzy o nowym domu i własnym pokoju.
- Czy nasze państwo pomogła w leczeniu?
- Tak, Urząd Gminy organizował dojazdy do Warszawy na leczenie.
- Czy choroba przeszkadza w normalnym funkcjonowaniu?
- Justynce tak.
- Jak córka postrzega siebie w otaczającym świecie?
- Trudno powiedzieć, ale chyba dobrze.
- Czy po tak wielu latach choroby córki znajduję Pani siłę na kolejne dni walki z chorobą?
- Muszę, nie mam wyjścia.
- Co Pani czuję gdy stan córki się poprawia, a kiedy pogarsza?
- Gdy się poprawia to jestem zadowolona, a kiedy pogarsza to jest mi ciężko i smutno.
- Czy ma Pani nadzieję, że córka kiedykolwiek będzie normalnie żyć?
- Nadzieja jest zawsze ale wiem,  że taka chwila nigdy nie nastąpi.
- Czy ma Pani jakieś wyjątkowe marzenie?
- Mam, jak każdy.
- Jest jakikolwiek cień nadziei, że stan dziewczynki się znacznie poprawi?
- Niestety nie.
- Czy kontakt z rówieśnikami poprawia chociaż w małym stopniu samopoczucie córki?
- Ne zawsze, ale czasami tak- zależy od dnia i samopoczucia córki.
- Nie boi się Pani, że córka nie poradzi sobie w dalszym życiu?
-Niestety córka zawsze będzie potrzebować pomocy innych, Nigdy  nie będzie do końca samodzielna.
- Dziękuje za wywiad i mam nadzieję, że uda się spełnić marzenia. Życzę, żeby zdrowie córki choć w małym stopni się poprawiło i mogła w miarę normalnie żyć.
- Dziękuję za miłe słowo. Do widzenia
- Do widzenia.

                                                                                      JUSTYNKA I JEJ MAMA..